Rozdział I

            Rok 1940. Minął rok od wybuchu II wojny światowej.

Największy cios dla polaków. Właśnie powstawał mur w okół Żydowskiego Getta. Zza jego ścian było słychać jęki i głośne krzyki, a nawet coraz częstsze ściany. 

           Ludzie zachowywali się jak zwierzęta. Niemcy zaprogramowali ich tok myślenia na swój własny. Wyrywali sobie jedzenie, a gdy to spadło na ziemie, bili się nadal o nie, a potem zjadali z ziemi. Widok ten nie przyprawiał tylko o mdłości, co o żal. Żal, który zżerał każdego "normalnego" człowieka zza muru. 

Co wieczór było słychać jęki, strzały i głosy gestapowców. Wybierali wybiórczo. Kto im się spodobał. Osoby wyrzucano przez balkon, a ten kto wdrapał się już prawie na mur, zdolny do ucieczki, po chwili osuwał się na ziemię, spoczywając w kałuży własnej krwi. Codzienna rzeź. Nieprzerwany "ubój". Nawzajem zbierano się z ulic, tych zatłoczonych i przesiąkniętych zapachem zgnilizny. Żydzi nawzajem wywozili ciała na taczkach, gdy rozlegały się strzały sami na nich się znajdowali. 

         22 lipca 1942 roku, rozpoczęła się likwidacja getta, w którym znajdowało się ok. 360 tysięcy Żydów. Tych którzy przeżyli wywieziono do obozów koncentracyjnych. 

Przeżyła garstka osób, ukrywali się w jego ruinach. Nieustannie walcząc o swoją godność. 

       Ulka Stonicka pochodziła z pół żydowskiej rodziny. Gdy wprowadzono nakaz noszenia opaski na ramieniu - niebieskiej gwiazdy Dawida, na białym tle - zignorowała to. Osoba, która nie chce się poddać nie potrafi przyjąć cudzych, okrutnych racji. 

Dla Ulki był to rodzaj upokorzenia, poddania się. 

      W 1941 roku do Auschwitz zabrano jej ojca. Siergiej Stonicki, Żyd. Wymordowany na przymusowych robotach. Dla Zielonej i jej rodziny był to cios, jakiego nigdy nie znali. 

Stonicka znana była w Warszawie z różnych wyczynów. Nie raz nad głową zaskrzeczał jej czarny kruk. [1]. Uciekając nie raz przed patrolem, który bacznie pilnował ulic po godzinie policyjnej. Zawsze wbiegała po zniszczonych od kul, schodach na Różanej. Z Różanej na Wachę [2], z wachy na Wolę. I z Woli do domu Maryśki. Tak co wieczór, co noc. Gdy szukała pocieszenia w przesiąkniętych ulicach krwi, jakiegokolwiek pocieszenia. Nie jeden raz wpadając na SS-manna, ale wyrywała się z jego "szponów" i wychodziła tylko z lekkimi obrysami i potarganą sukienką. 

      Hans Fischer, podobno rodzina z Ludwig'iem Fischerem [3], trafił do Polski przez swój "zawód". Szanowany SS-Rottenführer, który biegle posługiwał się językiem polskim i niemieckim. 

Tajemniczy,  na swoim koncie miał nie jedną dusze.

     Faktem było to, że jego matka była żydówką. Zamknięta w gettcie, stracona. Tak naprawdę Fischer od zawsze czuł się polakiem. Jego matka nie pochodziła z Niemiec, ale ojciec tak. 

Nie chciał zabijać, szczególnie, że patrząc na Polaków widział sam siebie. Dziwne było, to że pomimo tak polskich korzeni przyłączył się do NNPR i SS. Dziwnie było i to, że Niemcy mu ufali, powierzali wszystkie ważne informacje.

         Antoni Kosocki jako harcmistrz odgrywał w życiu rodzinnym Uli ważną rolę. Znał dobrze dziewczynę, jak i również jej wcześniejsze poczynania. 

Chciał powstania, błagał o nie, ale wszyscy śmiali mu się w twarz. Pianista. Co dnia siadał przy pianinie i wygrywał swojej ukochanej sanitariuszce Hali Kowalczyk, Chopina. 

         Hala. Młoda, piękna dziewczyna znająca prawdę o Ulce. Wiedziała, że jest kolaborantkom. Sama pomagała jej z dokumentami. I nagle z Uli Sotnickiej robiła się Ida Müller. Hala nie raz chciała wypaplać tę prawdę komuś z Małego Sabotażu, ale bała się, że gdy to uczyni utraci przyjaciółkę. 

        Hala i Antoni nie chcieli aby świat dowiedział się prawdy o "dziewczynie w zielonej sukience". 

       

      Wyjątkowo zimny i deszczowy wieczór. 

Ulka wracała właśnie ze spotkania z pewnym SS-mannem, który miał jej do przekazania wiadomości o powstawaniu Auschwitz II[4].  Znudzona szła lekko podenerwowana faktem tak późnej godziny. 

Wczoraj rozstrzelano Pawła z Małego Sabotażu. Wyszedł z domu dwie minuty po godzinie policyjnej. Utrata jednego ze swoich, sprawiła jej ogromny ból, z którego nie mogła się nadal otrząsnąć. Przed oczami miała obraz rozstrzelanego chłopaka. 

      Ściskała w dłoniach pistolet VIS, 9mm. Pamiątka po ojcu, sprawiała jej satysfakcję, 

Myśli kłębiły się, gdy w pewnym momencie upadła na błoto, a na przeciwko niej stał SS-man. Wzdrygnęła się i usiłowała dosięgnąć broni, ale ten położył swoją nogę na jej plecach. 

- Przestań! - krzyknął chrypliwym głosem, przykładając do jej skroni lufę. 

- Litości... - wycedziła cicho, gdy zobaczyła drugiego SS-mana, idącego w jej stronę. Wiedziała, że to już jej koniec, gdy rozległy się strzały i jeden z wrogów padł na ziemię. 

To nie ona, ani nie drugi ze szkopów, samobójstwo? Zgadła. SS-mann ruszył w stronę kałuży krwi, a ta szybkim ruchem złapała za swoją broń. 

Mężczyzna wycelował w nią, ale ta uchroniła się od kuli i ta lekko drasnęła jej policzek. 

Ruszyła w ślepy zaułek. Zaczęła walić pięściami w mur getta, gdy usłyszała ciche jęknięcie - "skacz". 

Zaczęła wspinać się po murze i przeskoczyła. Stanęła na czyimś ciele. Nie żył... Młody chłopak, mógł mieć maksymalnie siedem lat. Wzdrygnęła się i znów zaczęła biec, kiedy zobaczyła więźniarkę. 

- Stać! - wykrzyczał Niemiecki i znany jej głos. Mężczyzn jej wzrostu podszedł do niej i zaczął szarpać ją za jej zieloną sukienkę, tym samym wyrywając broń. 

Jeden z nich wyszeptał, oznajmiając, że nie ma ona opaski z gwiazdą Dawida. 

- Hans! - krzyk jednego z mężczyzn przyprawił ją o zimne dreszcze. Niemiec o imieniu Hans, wymierzył w nią bronią, a więźniarka wyjechała poza mury getta. 

- Przenajświętsza panienko... - zaczęła cicho cedzić przez zaciśnięte zęby, nie pokazując swojej słabości. 

       Fisher ją znał i ona znała jego, ale ciemność spowodowała, że jej zielona sukienka pokryła się ciemnym płaszczem błota i braku  światła. 

- Nie zabije cię... - powiedział polskim, wyraźnym akcentem. Dziewczyna uniosła lekko głowę ku niemu i napluła mu prosto w twarz. 

Rozzłoszczony wycelował w jej ramię, a ta upadła na ziemię. Jeszcze przez chwilę walczyła z zamykającymi się powiekami, gdy poczuła ciepło krwi, aż w końcu pozwoliła sobie odpłynąć. 

       

     Słuch ją zawodził. Słyszała głośne niemieckie komendy, czuła zapach trupów, ale wzrok miała jeszcze w porządku. 

Przyglądała się przez chwilę swoim posiniaczonym dłoniom, aż w końcu skierowała twarz na krzesło, na którym wisiał niemiecki mundur. 

Zaczęła krzyczeć i panikować, gdy zobaczyła obok siebie Hansa, któremu "sprzedała" fałszywe wiadomości o obecnym stanie Polski, a ten przekazał jej klucze do magazynu broni Niemców. 

- Spokojnie. - powiedział dotykając dłonią jej włosów. Ulka położyła głowę na poduszce gdy wypowiedział kolejne słowa, łamanym polsko-niemieckim językiem - Ido, jesteś bezpieczna. Ale co robiłaś w gettcie o tak później porze? - Sotnica, a raczej w owym momencie Müller, przymknęła oczy, zaciskając dłonie w pięści. 

- Zgubiłam się. - wycedziła w końcu, otwierając szeroko oczy. Czuła nad sobą drażniący jej zmarznięte policzki, oddech. Równy, spokojny, aż w końcu sama się do niego dopasowała. 

- Nie kłam. - syknął oschle i zadał jej cios w policzek, po chwili ściskając mocno jej nadgarstki. 

- Nie kłamię! - krzyknęła, wyrywając się z jego uścisku. - Gdybym kłamała, to bym cie zabiła. - odparła cicho, gdy ten znów do niej podszedł i uśmiechnął się ironicznie. 

Znów ten sam dreszcz na całym ciele. Ten zimny, przywołujące najgorsze wspomnienia. 

- Powinnaś już iść. Klucze zachowaj. - powiedział łagodnym tonem głosu, podając jej sweter i otwierając drzwi. 

     

      Siedziała na schodach przed domem, gdy podbiegł do niej Antek, który głośno wydyszał. 

- Rozstrzeliwują na Chłodnej. Szybko! - dziewczyna zerwała się, nie była w stanie dorównać tempu przyjaciela. Słaba, nadal skostniała, stanęła jak wryta, gdy zobaczyła pod murem swoją matkę. 

- Nie! Mamo! - krzyknęła, rzucając się w jej stronę, jednak za późno. Strzały padały za strzałami, gdy ludzie padali na ziemię. 

- Siekiera, motyka, piłka, alasz, przegrał wojnę głupi malarz. Siekiera, motyka, piłka nóż. Przegrał wojnę już już już... - wysyczała cicho, rzucając się na jednego z gestapo. 

Ktoś powtórzył jej słowa, ale w końcu rozległy się ponownie strzały i tylko krzyk Zośki. 

- Uciekaj, jeśli ci życie miłe! - dziewczyna spojrzała na rozstrzelanych ludzi, doszukując się swojej matki. Leżała, w plamie krwi, w tej zielonej chustce, przewiązaną przez szyję. 

W głowie dalej rozbrzmiewał dźwięk "wyliczanki", aż w końcu strzały ucichły i na w obrębie jej oczu stała tylko ona, leżąca matka i patrzący na to wszystko zza roku Hans. 

Przerażenie w jej oczach było ogromne, strzały ocierały się ponownie o jej ciało. Upadając na kolana, zaczęła czołgać się. 

     - Już dobrze. Spokojnie... - powiedział Hans, mocno przytulając ją do swojego przemoczonego od deszczu munduru. 

- Heniek... - powiedziała cicho, kołysząc się raz w przód, raz w tył. - Heniek... - wycedziła jeszcze ciszej, czując zapach krwi. 

- Już dobrze... - powiedział, dotykając dłonią jej zakrwawionych i mokrych, blond włosów. 

- Mama... Mama! - majaczyła. Zachowywała się jak dziecko, zwierze. Zaczęła uderzać pięściami w jego piersi gdy ten złapał ją za nadgarstki i potrząsnął. 

- Wiem kim jesteś. - powiedział i rzucił nią o ścianę, a ta osunęła się na ziemię. 

[1] - określenie "zaskrzeczał jej czarny kruk", ma odwzorowywać śmierć. 

[2] - niemiecka kamienica.

[3] - ur. 19 kwietnia 1905 roku w Kaiserslautern, stracony 8 marca 1947 roku w Warszawie; niemiecki zbrodniarz wojenny, gubernator dystryktu warszawskiego Generalnego Gubernatorstwa przez cały okres okupacji przez III Rzeszę. Wydał m.in. zarządzenie o powstaniu getta warszawskiego. 

[4] - Auschwitz-Birkenau (Auschwitz II) obóz koncentracyjny wybudowany w Brzezince. 

***

Nie jesteście świadomi jak bardzo się boję, że coś zepsułam. Chciałam wyjść ze swoim pomysłem, ale utrzymać wojenny klimat. Szukałam pomysłu we wszystkim. Książkach, filmach i mam nadzieję, że spodoba wam się ten pierwszy rozdział, gdyż nie pisałam go 20 minut, a zajął mi on dobre cztery godziny. Nie chciałam faktów historycznych, dlatego dogłębnie wczytywałam się w informację, ale i tak tkwi we mnie strach, że coś pogmatwałam. 

Prawdopodobnie, pomyliłam również i coś w niemieckich zwrotach, ale co mogę zdziałamć z kilkoma słownikami w ręku? Mam nadzieję, że pomimo wszystko spodobają wam się moje "wypociny".